In 1994 heb ik een reis gemaakt naar Nepal. Het ” dak van de wereld ” heeft niet alleen maar hoge bergen maar ook tropische wouden op de laagvlakte tegen de grens met India. Het dorpje Sauraha ligt daar en is een uitvalsbasis om neushoorns te spotten in het nabijgelegen reservaat. S’morgens hangt het dorp in een dichte mist die langzaam oplost als de zon opkomt. In de nacht ben ik opgestaan om eerst een flink stuk in westelijke richting te lopen en daarna terug naar het oosten om bij zonsopkomst alles in tegenlicht te kunnen fotograferen. Zonlicht gebroken door de takken van de bomen, mahouts met hun olifanten op weg in de vroege ochtend. Dorpsbewoners, gehurkt rond een vuurtje drinken hun chai. Sauraha ontwaakt. Met mijn toen nog conventionele camera schoot ik het ene na het andere diarolletje vol. Ik zag een meisje staan bij een waterpomp. Met mijn handen tegen elkaar gevouwen, een gebaar waarmee je respect toont, vroeg ik of ik een foto van haar mocht maken. Ze sprak geen Engels maar knikte en poseerde. Een mooie foto die onderdeel werd van een diaserie die ik vaak vertoond heb. Elke keer weer genoot ik van de beelden van die vroege ochtend wandeling en de foto van dat meisje. Ik heb mij vaak afgevraagd hoe het met haar zou gaan en wat er van haar geworden zou zijn. Nu ik 22 jaar later met mijn gezin weer naar Nepal ging besloot ik van die dia een mooie print te maken en dat meisje op te zoeken. Al de eerste dag in Kathmandu merkte ik hoe Nepal door het toerisme veranderd is. Het was kerstavond. Veel Nepalezen op straat met kerstmutsjes op en bijna elk winkeltje verkoopt alcohol. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt en met veel politie op straat wordt de sfeer s’avonds laat wat grimmig. Sauraha was ook nu weer reisdoel omdat mijn schoonmoeder daar vrijwilligerswerk doet voor een kindertehuis. Daar aangekomen ging ik samen met mijn dochter Muna op zoek naar het meisje dat nu een volwassen vrouw zou moeten zijn. Op de kaart zag ik dat er eigenlijk maar één lange weg loopt in oost west richting dus daar moest de plek zijn waar ik het meisje gefotografeerd had. De rieten hutjes van toen hebben plaatsgemaakt voor stenen huizen en hotels met namen als “Rhino Resort” en “Jungle Safari Lodge”. De waterpompen zijn ook uit het straatbeeld verdwenen. Geen idee waar op die lange weg ik de foto gemaakt had. We besloten maar eens iemand aan te spreken en de foto te laten zien. Ik toonde de foto aan een man en zei ; ” 22 years ago I took a picture of this girl, she will be a woman now. Maybe you recognize her ? ” De man keek aandachtig naar de foto en zei ; “I think I know her brother !” Muna en ik keken elkaar aan, zouden we nu al op het goede spoor zitten ? De man gebaarde ons met hem mee te lopen en een paar honderd meter verderop stond een man op straat aan wie wij de foto weer lieten zien. Hij pakte de foto vast. De tranen sprongen in zijn ogen en zei ” my little sister !” Kippevel ! Nou is het in Nepal ook nog zo dat de vrouw meestal uitgehuwelijkt wordt en bij de familie van haar man gaat wonen en dat kan zo maar in een ander dorp zijn aan de andere kant van het land. Meteen stelde ik hem de vraag of die ” little sister” ook nog in de buurt was ? Hij wees op het nabijgelegen winkeltje en zei dat ze daar werkte. Opgewonden liepen we achter de broer aan naar het winkeltje waar een vrouw stond. Geen twijfel of dat werkelijk het meisje van de foto was. De vrouw pakte de foto aan en was geëmotioneerd maar ook verbaasd. Zij kon zich het moment dat ik de foto nam niet herinneren maar wist wel te vertellen dat zij op de foto haar favoriete jurkje aan had. Het was ook de enige foto die zij had uit haar jeugd. Sauraha was een eenvoudig dorp zonder elektriciteit en zonder fotografen. En dan komt daar opeens een vreemde man met zijn dochter binnenlopen die haar een foto komt brengen ! Met mijn beide handen pakte ik haar handen vast en zei : ” I’m so glad I found you ! ” Zij was zo blij met de foto en zou het gaan inlijsten en in haar winkeltje ophangen. Zij bood ons koffie aan en we hebben haar gefotografeerd met de print in haar handen. Chirag Chaudary is nu 33. Zij is getrouwd en heeft een zoon. Tegen de gebruiken in zijn haar man en schoonfamilie bij haar komen wonen. Zij verkoopt nu ook alcohol, heeft een mobieltje en een Facebook account. Nepal is veranderd
